In 2008 en 2009 zal ik
acht maanden door Afrika reizen
voor mijn nieuw literair project.
De laatste maanden zal ik
in het kunstenaarsverblijf
van Ségou doorbrengen.
20080516
Babel upon Amstel, International Conference on Migration, Language and Literature, Amsterdam 25 april 2008
THE DUTCH LANGUAGE IS A LEGO GAME
(Gepubliceerd op 25 april 2008 in De Standaard)
I remember very well the moment I said those words for the first time. It was around six years ago in one of the poetry lessons of Ruben van Gogh at the Writing School. After reading one of my poems he asked me what the Dutch language was to me. “Lego”, is what came out of my mouth. And immediately afterwards I recalled the moments I used to spend with my neighbour back home in the Basque Country when I was a child. Even though we had put all of our Lego ammunition in a box, we often missed many of the bricks. Nevertheless we always managed to construct our castles with the blocks we did have. Our castle never looked like the one on the cover, but it was a castle, no doubt about it. A castle made our own way.
Lego pieces have a special beauty. They are compact, square at the corners, and above all colourful. And so are Dutch words to me. Compact, square at the corners and colourful. A very different beauty from that of the Spanish language, in which I learnt to express myself my entire life until I arrived in the Netherlands in 1995. In Spanish, my thoughts always came out as a waterfall that would eventually become a river sliding softly along round curves. And because I am Basque, I was also fortunate to learn a second language. This living between two languages made me more open to a third. Because I learnt from the very beginning that language is a bridge and not a wall.
Basque is the language in which I read poetry before I go to sleep. Basque verses inspire me to dream. Then I get up in the morning, spill a waterfall in Spanish into my diary and feel ready to start typing into my computer Dutch words that press in a compact and square way all the contents of a dream and waterfall.
Back in 1995, I felt very stupid trying to explain that the language alone was the reason that brought me to the Netherlands. In our Dutch lessons we had to introduce ourselves to the group. After listening to my colleagues and their stories about fleeing from the lack of human rights in their countries, trying to express with my hands this abstract idea about compactness and square corners sounded extremely banal. I did not even come to the Netherlands to join a Dutch lover, like the other half of the students. At that time I learnt that Dutch is apparently not a language people often choose to learn freely.
After twelve years or so, I realized that all of us who stayed in the Netherlands ended up in the same boat: the boat of migration. And once you’re in that boat, the reason that made you board it in the first place does not matter very much. The result is the same. You are far from firm and solid land. And whatever roots you may plant in the water always look twisted on the surface because of the refraction of light.
This is as far as I can go in ascertaining the effects of living in such a boat. But I have heard from people who have lived in it more than half of their life, that you eventually learn to live with your seasickness, although you never give up dreaming you could maybe... in a year or two... or three...after the kids have grown up... after you retire… set foot in firm land.
This omen did not sound all that attractive to me. So I resolved to make up my own imaginary firm land while floating on the water. And in this imaginary firm land I can plant whatever I make up. No matter whether it belongs to the sea, the air or the earth. And I can keep it with me in the boat. It is my pocket firm land.
Working on my pocket firm land while being on this boat, I sensed the value of DISTANCE. Distance is like a coin. It has ‘tails’, but it also has a ‘head’. And provided you have enough distance, you can idealize, criticize, romanticize, virtualize... and specially objectify. I am sure this is something you do better on a boat at a certain distance from your firm land, than if you were on that very firm land.
Once you are prone to objectify, you also find yourself doing it unconsciously in relation to the boat you are in, the water you float on, and even the other inhabitants of your boat, although you can not exactly speak of ‘distance’ when you live so close to each other in such a boat.
DISTANCE is one of the reasons I don’t regret having jumped into this boat. Another is the set of LEGO pieces that I got at the entrance. Sometimes I wonder whether I will gain more and more Lego pieces over time.
What would happen if I did have all the Lego pieces,
if I did not have to be creative about using the small range of pieces I have,
if I was so familiar with them that I used them as ‘one should use them’.
If the moment came when I got a LEGO usb stick, or a LEGO mp3 like the ones the firm has just put on the market.
We will see. For the moment, I am just using my traditional Lego bricks, which is not so bad because I just read in the official LEGO webpage that every brick has an endless number of construction possibilities, and that six standard bricks (size 2 x 4) can be combined in at least 102.981.500 ways (one-hundred-and-two-million, nine-hundred-and-eighty-one-thousand, and five hundred ways).
So, I still have enough bricks for quite a few castles.
Inmigrant Literature Conference: Writing in Adopted Languages, Brussels 24 april 2008
Adopted language & Adopted culture
Kort geleden heb ik een bril gekregen. Het is een zwarte ondoorzichtige bril, gemaakt uit een materiaal dat op rubber lijkt. In principe zou je met zo’n bril niets kunnen zien, ware het niet dat de bril allemaal gaatjes heeft. Veel gaatjes heel dichtbij elkaar. Natural eyes stond op de verpakking. Toen ik de vraag over Adopted Language & Adopted culture las, moest ik gelijk aan deze bril van mij denken, aan deze Natural Eyes. Het linkerglas en zijn gaatjes zou de geadopteerde taal kunnen zijn en het rechterglas de geadopteerde cultuur. Omgekeerd zou ook kunnen.
‘Als je jouw Natural eyes elke dag tenminste vijftien minuten draagt, zul je snel een verbetering in je zicht opmerken,’ zei mijn doctor, ‘meestal focust men de ogen op een punt. Met deze bril vol gaatjes verbreedt het oog zijn zichtveld’.
Daar zit ik dan met de zwarte Natural eyes op, elke dag vijftien minuten lang op mijn bank naar het niets te kijken als een mediterende Stevie Wonder.
De Natural eyes voelt soms alsof ik een zeef voor elke oog heb. Een zeef die een scheidingslijn is. Aan de voorzijde zit de wereld waar ik me nu bevind: mijn geadopteerde wereld of de wereld die mij heeft geadopteerd. Aan de andere kant van de zeef, zit ik dan. Met mijn ogen die in een ander land zijn geboren. Ogen die beelden hebben opgeslagen sinds hun geboorte in een ander land. Ogen die denken, redeneren en voelen op de manier waarop gedacht, geredeneerd en gevoeld wordt in het land waarvan ze vandaan komen. Ogen vol bagage gepakt in hun land van herkomst.
Als mijn ogen gaan spreken, schenken ze hun inhoud door de zeef in een glas. Uit de zeef komt dan een gladde spierwitte verse melk, klaar om te worden gedronken door de lezers van mijn geadopteerde wereld of de wereld die mij heeft geadopteerd.
Maar deze zeef is en blijft toch een bril. Het verkeer is dus niet alleen eenrichtingsverkeer. Wat in mijn geadopteerde wereld zit, komt ook door de gaatjes richting mijn ogen. Die indrukken werken in op wat er zich al in mijn hoofd bevindt. Daar ontstaat vast een wisselwerking. Wat zal daarna richting de zeef vertrekken om in het glas te worden geschonken?
Zelf weet ik het nog niet. Ik heb nog niet genoeg sessies van vijftien minuten achter deze bril Natural eyes gezeten om daarachter te komen. Misschien een soort karnemelk? Die kun je drinken en daarmee zelf ervaren hoe iemand zich voelt en naar die wereld kijkt als je achter zo’n bril zit?
Ik kreeg een bril te leen van de oogdokter in mijn geadopteerde wereld.
Nu leen ik die wereld mijn Natural eyes.
Amsterdam Wereldboekenstad
Woensdag 23 april 2007 was de openingsdagvan Amsterdam Wereldboekenstad.
Op die dag werd een voorleesmarathon gehouden
in diverse boekhandels, antiquariaten,
bibliotheken en horecagelegenheden.
Bij Pantheon las ik voor uit Evamar.
http://www.amsterdamwereldboekenstad.nl/
http://www.pantheonboekhandel.nl/
20080515
Gesproken column in de Instituto Cervantes
8 maart las ik een gesproken column
in de Instituto Cervantes in Utrecht.
Het was de eerste keer
Het was de eerste keer
dat ik in een grote zaal met veel publiek voorlas.
De nacht van tevoren
De nacht van tevoren
heb ik niet zo goed geslapen.
Van de zenuwen.
Het viel mee.
Na afloop wilde ik meer.
Nu houd ik van voorlezen.
http://www.publiek-politiek.nl/
Van de zenuwen.
Het viel mee.
Na afloop wilde ik meer.
Nu houd ik van voorlezen.
http://www.publiek-politiek.nl/
Radioboek ´Twaalf uur is lang´ in Brussels
16 december 2007 las ik mijn nieuwe Radioboek
Twaalf uur is lang bij DeBuren, in Brussels.
Terwijl ik het voorlas, werd het verhaal opgenomen.
Toen ik klaar was, ging het Radioboek in een klein blikje.
Het blikje werd krachtig dichtgedaan.
Niemand meer kan dat blikje ooit nog open maken.
Nu kan het verhaal alleen beluisterd worden.
Het zal nooit meer gelezen worden.
http://www.deburen.eu/
Twaalf uur is lang bij DeBuren, in Brussels.
Terwijl ik het voorlas, werd het verhaal opgenomen.
Toen ik klaar was, ging het Radioboek in een klein blikje.
Het blikje werd krachtig dichtgedaan.
Niemand meer kan dat blikje ooit nog open maken.
Nu kan het verhaal alleen beluisterd worden.
Het zal nooit meer gelezen worden.
http://www.deburen.eu/
Presentatie van het boek ´Evamar´
Evamar werd op 2 december
in Pantheon Boekhandel gepresenteerd.
Diego, de Spaanse Consul,
Diego, de Spaanse Consul,
verzon een grappig verhaal voor die dag.
Dat verhaal creëerde meteen een leuke sfeer
Dat verhaal creëerde meteen een leuke sfeer
tussen ons allemaal.
Ik las een fragment uit het boek
Ik las een fragment uit het boek
geïnspireerd op een tangozangeres.
De tangozangeres, Silvia Mancuso,
De tangozangeres, Silvia Mancuso,
zong een tango geïnspireerd op mijn fragment.
Over de leeftijden en de tijden die snel voorbijgaan.
Ik kreeg een signeerpen van Nadine.
Mijn handtekening was nog niet zo volmaakt.
Die dag heb ik best veel kunnen oefenen.
Aan het einde van de dag werd ik bijgestaan door Maya,
Over de leeftijden en de tijden die snel voorbijgaan.
Ik kreeg een signeerpen van Nadine.
Mijn handtekening was nog niet zo volmaakt.
Die dag heb ik best veel kunnen oefenen.
Aan het einde van de dag werd ik bijgestaan door Maya,
het dochtertje van Irene.
Abonneren op:
Posts (Atom)
