Adopted language & Adopted culture
Kort geleden heb ik een bril gekregen. Het is een zwarte ondoorzichtige bril, gemaakt uit een materiaal dat op rubber lijkt. In principe zou je met zo’n bril niets kunnen zien, ware het niet dat de bril allemaal gaatjes heeft. Veel gaatjes heel dichtbij elkaar. Natural eyes stond op de verpakking. Toen ik de vraag over Adopted Language & Adopted culture las, moest ik gelijk aan deze bril van mij denken, aan deze Natural Eyes. Het linkerglas en zijn gaatjes zou de geadopteerde taal kunnen zijn en het rechterglas de geadopteerde cultuur. Omgekeerd zou ook kunnen.
‘Als je jouw Natural eyes elke dag tenminste vijftien minuten draagt, zul je snel een verbetering in je zicht opmerken,’ zei mijn doctor, ‘meestal focust men de ogen op een punt. Met deze bril vol gaatjes verbreedt het oog zijn zichtveld’.
Daar zit ik dan met de zwarte Natural eyes op, elke dag vijftien minuten lang op mijn bank naar het niets te kijken als een mediterende Stevie Wonder.
De Natural eyes voelt soms alsof ik een zeef voor elke oog heb. Een zeef die een scheidingslijn is. Aan de voorzijde zit de wereld waar ik me nu bevind: mijn geadopteerde wereld of de wereld die mij heeft geadopteerd. Aan de andere kant van de zeef, zit ik dan. Met mijn ogen die in een ander land zijn geboren. Ogen die beelden hebben opgeslagen sinds hun geboorte in een ander land. Ogen die denken, redeneren en voelen op de manier waarop gedacht, geredeneerd en gevoeld wordt in het land waarvan ze vandaan komen. Ogen vol bagage gepakt in hun land van herkomst.
Als mijn ogen gaan spreken, schenken ze hun inhoud door de zeef in een glas. Uit de zeef komt dan een gladde spierwitte verse melk, klaar om te worden gedronken door de lezers van mijn geadopteerde wereld of de wereld die mij heeft geadopteerd.
Maar deze zeef is en blijft toch een bril. Het verkeer is dus niet alleen eenrichtingsverkeer. Wat in mijn geadopteerde wereld zit, komt ook door de gaatjes richting mijn ogen. Die indrukken werken in op wat er zich al in mijn hoofd bevindt. Daar ontstaat vast een wisselwerking. Wat zal daarna richting de zeef vertrekken om in het glas te worden geschonken?
Zelf weet ik het nog niet. Ik heb nog niet genoeg sessies van vijftien minuten achter deze bril Natural eyes gezeten om daarachter te komen. Misschien een soort karnemelk? Die kun je drinken en daarmee zelf ervaren hoe iemand zich voelt en naar die wereld kijkt als je achter zo’n bril zit?
Ik kreeg een bril te leen van de oogdokter in mijn geadopteerde wereld.
Nu leen ik die wereld mijn Natural eyes.
